Λάθος στη μετάφραση της ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ από Δυτικούς που αλλοιώνουν το νόημα.

 


Η θέση της γυναίκας στην αρχαία Ελλάδα
Όπως μας εξηγεί ο Πλάτωνας στο βιβλίο ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ «ΒΙΒΛΙΟΝ Η» Το μετάφρασαν λάθος σε "Republic"
Μια αρχαία Eλληνική λέξη και η μη κατανόηση της αλλάζει τα δεδομένα στο αρχαίο κείμενο που μετέφρασαν οι φιλοι μας οι δυτικοί (καμία σχέση με την Eλληνική γραμματεία) και μιλαω βεβαια για τους ακαδημαικους σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου.
Εγώ από την άλλη σαν Έλληνας και με την λίγη γνώση των αρχαίων ελληνικών διαβαζοντας το αρχαιο κειμενο καταλαβαινω ότι ένα τέτοιο τεράστιο λάθος δεν μπορεί να γίνει από ακαδημαϊκούς... Τελικά είναι ένα ακούσιο λάθος ή ένα εκούσιον λάθος που έκαναν οι δυτικοί μεταφραστες (αναφέρομαι σε αυτους γιατί καλώς ή κακώς αυτοί πρώτα τα μετάφρασαν και τα μετέφεραν στον δυτικό κοσμο και από τότε τα λάθη τους ακολουθούν όλες τις παραπέρα μεταφράσεις και παρεξηγήσεις που έχουν και είχαν οι λάτρεις της Ελληνικής γραμματείας και φιλοσοφιας για τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο και τους φιλόσοφους της)
Η μεγαλύτερη παραποίηση της Ελληνικής γραμματείας που ποτέ κανείς του δεν διορθώνει γιατί τους βολεύει για να καλύψουν δικά τους θέματα (τι ντροπή άλλωστε)
Στο παρακάτω κείμενο ο Πλάτων εξηγεί στον αδερφό του Γλαύκων ότι οι γυναίκες και τα παιδια πρεπει να εχουν ιση μεταχειριση και θα πρέπει να λαμβάνουν όλοι του την ελληνική παιδεία χωρίς πληρωμή ελεύθερα από το κράτος για να έχουν όλοι την ίδια και ίση και δίκαιη μεταχείριση στην εκπαίδευση με όλους, δηλαδη να εξισώση την γυναίκα με τον αντρα!
Και η μετάφραση των δυτικών ειναι οτι: οι άντρες μπορούν να πηγαίνουν με όποια γυναίκα θέλει και με όποιο παιδί. Δηλαδη όποιος διαβασει την ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ θα διαβάσει ότι όλες οι γυναίκες είναι κοινές και μπορουν να πηγαινουν με όλους τους άνδρες, όπως ακόμα και τα παιδια!!!
ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΛΑΘΟΣ !!!!
Δεν έχουν την παιδεια και την Ελληνική συνείδηση οι ξένοι δυτικοί μεταφραστές να μεταφράσουν και μεταφέρουν την Ελληνική γραμματεια, αν δεν έχουν Ελληνική παιδεία... Σημερα έλληνες μεταφραστες έχουν βρει τα αδιόρθωτα λάθη του παρελθόντος!
(Και για να μην παρεξηγηθώ οι δυτικοι βοηθησαν αξια την ελληνική γραμματεια στα περισσότερα κειμενα και τους είμαστε ευγνώμονες, αλλά στα πιο ουσιώδες τα μετέφεραν με λάθος έννοιες!) και έτσι θεωρούν όλους τους Έλληνες ανώμαλους και παιδεραστές και όλες τις γυναίκες πόρνες!
Αρχαίο κείμενο:
[543a] εἶεν: ταῦτα μὲν δὴ ὡμολόγηται, ὦ Γλαύκων, τῇ μελλούσῃ ἄκρως οἰκεῖν πόλει κοινὰς μὲν γυναῖκας,
κοινοὺς δὲ παῖδας εἶναι καὶ πᾶσαν παιδείαν,
ὡσαύτως δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα κοινὰ ἐν πολέμῳ τε καὶ εἰρήνῃ,
βασιλέας δὲ αὐτῶν εἶναι τοὺς ἐν φιλοσοφίᾳ τε καὶ πρὸς τὸν πόλεμον γεγονότας ἀρίστους.
ὡμολόγηται, ἔφη. [543b]
Το λάθος κειμενο:
Λοιπόν, Γλαύκων, αυτό είναι που έχει συμφωνηθεί: στην κατάσταση που πρόκειται να διοικηθεί πολύ καλά, οι γυναίκες και τα παιδιά είναι κοινά και ολόκληρη η εκπαίδευση των παιδιών και οι δραστηριότητές τους θα μοιράζονται επίσης και στον πόλεμο και στην ειρήνη. και οι βασιλιάδες τους είναι εκείνοι που από τη φύση τους υπερέχουν στη φιλοσοφία και τον πόλεμο».
«Ναι, αυτό συμφωνήθηκε», είπε.
Το σωστό κείμενο:
Λοιπόν, Γλαύκων, αυτό είναι που έχει συμφωνηθεί: στην κατάσταση που πρόκειται να διοικηθεί πολύ καλά, οι γυναίκες και τα παιδιά να έχουν κοινή εκπαίδευση και ολόκληρη η εκπαίδευση των παιδιών και οι δραστηριότητές τους θα μοιράζονται επίσης και στον πόλεμο και στην ειρήνη. και οι βασιλιάδες τους είναι εκείνοι που από τη φύση τους υπερέχουν στη φιλοσοφία και τον πόλεμο».
«Ναι, αυτό συμφωνήθηκε», είπε.
1.Θεα Δήμητρα απο τον Ασημένιο
@Asem Eljahmi (Heaven's Door)
The position of women in ancient Greece
As Plato explains to us in the book PLATO “THE STATE” POLITEIA (BOOK Η) They mistranslated it into "The Republic"
An ancient Greek word and its lack of understanding changes the data in the ancient text translated by our western friends (nothing to do with the Greek literature) and of course I am talking about academics in all the universities of the world.
On the other hand, as a Greek and with a little knowledge of ancient Greek, reading the ancient text I understand that such a huge mistake can not be made by academics ... In the end it is an unintentional mistake or a deliberate mistake made by Western translators (I am referring to them because good or bad they first translated them and transferred them to the western world and since then their mistakes follow all the further translations and misunderstandings that the lovers of Greek literature and philosophy have for the ancient Greek world and its philosophers)
The biggest falsification of the Greek literature that no one ever corrects because it suits them to cover their own issues (what a shame after all)
In the following text, Plato explains to his brother Glafkos that women and children must be treated equally and should all receive Greek education free of charge from the state so that they all have the same and equal and fair treatment in education. with everyone, that is, to equate woman with man!
And the Western translation is that: men can go with any woman they want and with any child. That is, whoever reads PLATO STATE will read that all women are common and can go with all men, as well as children !!!
THIS IS NOT ACCEPTABLE !!!
Foreign western translators do not have the education and the Greek conscience to translate and transfer the Greek literature, if they do not have Greek education ... Today Greek translators have found the incorrigible mistakes of the past!
(And so as not to be misunderstood, the westerners helped the Greek literature in most of the texts and we are grateful to them, but in the most essential ones they conveyed them with wrong meanings!) And so they consider all Greeks abnormal and pedophiles and all women prostitutes!
Ancient text:
[543a] εἶεν: ταῦτα μὲν δὴ ὡμολόγηται, ὦ Γλαύκων, τῇ μελλούσῃ ἄκρως οἰκεῖν πόλει κοινὰς μὲν γυναῖκας,
κοινὺς δὲ παῖδας εἶναι καὶ πᾶσαν παιδείαν,
ὡσαύτως δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα κοινὰ ἐν πολέμῳ τε καὶ εἰρήνῃ,
βασιλέας δὲ αὐτῶν εἶναι τοὺς ἐν φιλοσοφίᾳ τε καὶ πρὸς τὸν πόλεμον γεγονότας ἀρίστους.
ὡμολόγηται, ἔφη. [543b]
Τhe wrong one text :
“Well then, Glaucon, this is what’s been agreed: in the state that is to be exceedingly well run, the women and children are held in common and the whole of the children’s education and their activities likewise will be shared in both war and peace,1 and their kings are those who naturally excel in philosophy and war.”
“Yes, that was agreed,” he said.
The right one text:
Well, Glaucon, this is what has been agreed: in the situation that is going to be very well governed, women and children should have a common education and all the education of children and their activities will also be shared in war and peace. and their kings are those who by their nature excel in philosophy and war. "
"Yes, that was agreed," he said.
1. Goddess Dimitra by Asemenios
__________________________

Αναδείχτηκε το διοικητικό συμβούλιο για την περίοδο 2022-2024

 


Μετά την εκλογοαπολογιστική διαδικασία και τις αρχαιρεσίες, που διεξήχθησαν στις 15 Μαΐου 2022, για την ανάδειξη νέου διοικητικού συμβουλίου στον Όμιλο για την Διεθνοποίηση της Ελληνικής Γλώσσας (Ο.Δ.Ε.Γ.) Καβάλας, οι υποψήφιοι που πλειοψήφησαν, αφού συνήλθαν και συζήτησαν, συγκρότησαν την Δευτέρα 23 Μαΐου 2022 το νέο διοικητικό συμβούλιο του Ομίλου με την ακόλουθη σύνθεση:

Πρόεδρος: Παναγιώτης Δεληγιαννίδης

Αντιπρόεδρος: Φαίδων Σεντικιώτης

Γραμματέας: Μελίνα Παπακωνσταντίνου

Ταμίας: Μελίνα Σταμπουλή

Μέλη: Εύη Καρατζά, Γώνη Στουγιαννίδου, Δημήτριος Τσεσμετζόγλου

Αναπληρωματικό μέλος: Τζούλη Μαυρομμάτη

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ, ΑΝΔΡΕΙΑΣ

 


ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ, ΑΝΔΡΕΙΑΣ
Ἡ λέξις «ἀνδρεία» ἐτυμολογεῖται ἐκ τοῦ ἀνδρός· ὁ δὲ ἀνὴρ ἐκ τῶν «ἄνω + αἴρω ( =σηκώνω, ὁ πράττων ἐπὶ τῇ ἀνατάσει τῆς οἰκογενείας, τῆς πατρίδος, τῆς κοινωνίας) ». Τὸ γράμμα -ρ στὸ τέλος δὲν ἐτέθη τυχαίως, ἀλλὰ γιὰ νὰ ὑποδείξει ῥοὴ καὶ ὁρμή. Διότι χρειάζεται ὁρμὴ καὶ θάρρος γιὰ νὰ ἐξυψώσεις τὸν οἶκον σου, τὸ γένος σου, τὴν πατρίδα σου.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ φροντίζων καὶ ἐκπληρώσας τὸ ὁμηρικὸν πρόσταγμα ἀνδρείας «αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων. ΜΗΔΕ ΓΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΩΝ ΑΙΣΧΥΝΕΜΕΝ», (Ἰλιάς, Ζ’, 208) ἐλέχθη καὶ ΓΕΝΝΑΙΟΣ, διότι μόνον ὁ ἐξ ἐκλεκτῆς γενεᾶς, ὁ εὐ-γενής, ὁ ΓΕΝΝΑΔΑΣ παραμένει πιστὸς στὸ ὑψηλὸν ἑλληνικὸν ἰδανικὸν τοῦ μὴ καταισχύνειν τὸ γένος του μὲ κάθε κόστος, κρατώντας τὸν ὅρκον τοῦ Ἀθηναίου ἐφήβου :
«Οὐ καταισχυνῶ τὰ ὅπλα τὰ ἱερὰ, οὐδ' ἐγκαταλείψω τὸν παραστάτην ὅτῳ ἂν στοιχήσω· ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν. καὶ τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάσσω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωμαι…καὶ ἂν τις ἀναιρῇ τοὺς θεσμοὺς ἢ μὴ πείθηται οὐκ ἐπιτρέψω, ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν. καὶ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω. ἵστορες τούτων Ἄγλαυρος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη», Κατὰ Λεωκράτους, 1,77, Λυκοῦργος
καὶ τιμώντας τὴν ἔνδοξὴ ἱστορία του ποὺ ἔγραψαν ἄνδρες «μὴ φειδομένοι τὰς ζωὰς» καὶ οὐδὲ «στρέψαντες αὐχένας», παρὰ ἄνδρες πάλλοντες «τὸ δόρυ τους εὐτόλμως» κατὰ τὰ πάτρια ἰδανικά.
Γράφει ἡ Τζιροπούλου ( «Ὁ ἐν τῇ λέξει λόγος», σελ. 356) :
«Ἔχει εἰπωθῆ ὅτι οἱ πολιτισμένες καὶ ἐλεύθερες κοινωνίες στηρίζονται:
Στὴν γνῶσιν τῶν σοφῶν
Στὴν δικαιοσύνη τῶν ἡγεμόνων
Στὴν προσευχὴ τῶν ἱερέων
Στὴν ἀνδρείαν τῶν γενναίων».
Διότι ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ Πλάτων στὸν «Μενέξενον», (240) :
«πᾶν πλῆθος καὶ πᾶς πλοῦτος ἀρετὴ ὑπείκει».
Καὶ ἡ ἀνδρεία εἶναι μία ἔκφανσις τῆς ἀρετῆς, τῆς μεσότητος ποὺ ὁ Ἀριστοτέλης στὰ «Ἠθικὰ Εὐδήμεια», (Α’, 1221a, 1-10) θέτει ὡς μέσον τῆς ὑπερβολῆς-θρασύτητος καὶ τῆς ἐλλείψεως-δειλίας, ἰδιότητες τὶς ὁποῖες ἀναλύει στὰ «Ἠθικὰ Νικομάχεια», Β’, 1107b ὡς ἑξῆς :
«ὁ δ’ ἐν τῷ θαρρεῖν ὑπερβάλλων, θρασὺς, ὁ δ’ ἐν τῷ μὲν φοβεῖσθαι ὑπερβάλλων, τῷ δὲ θαρρεῖν ἐλλείπων, δειλός».
Ἐξ αὐτῆς τῆς ἀρετῆς τοῦ ἀνδρός, ὁ ΑΝΔΡΕΙΟΣ ἐλέχθη καὶ ΑΡΙΣΤΟΣ/ΑΡΙΣΤΕΥΣ, ἔτυμον καὶ αὐτὸ ἐκ τοῦ ἄρ-ρενος, τοῦ Ἄρ-εως καὶ τῆς ἀρ-ετῆς τοῦ ΑΓΑΘΟΥ [ < ἄγαν θεϊκοῦ· ἐξ οὗ καὶ ὁ ὑπερθετικὸς βαθμὸς τοῦ ἀγαθοῦ εἶναι «ἄριστος» (ὁ συγκριτικὸς «ἀμείνων» ἐκ τῶν «στερ. ἀ + μεί(ν)ων», ὑπὸ τὴν ἔννοια πὼς ἀναμετρώμενος ἔναντι σὲ ἄλλους ἀγαθοὺς ἄνδρας, ὁ ἀ-μείνων δὲν βρέθηκε μείων, δὲν ἦταν δηλαδὴ λίγος, ἤττ-ων, τουτ’ ἔστιν δὲν ἠττ-ήθη).
ἤ ὅπως γράφει καὶ ἕνας ἀρχαῖος σχολιογράφος :
«Ἀγαθός, ἐκ τοῦ ἄγαν θέειν· ἔνθεν, οὐ λέγομεν ἀγαθώτερος, ἀγαθώτατος, ἀλλὰ ἀμείνων, ἄριστος· ὡς ἐγκειμένου τοῦ ἐπιτατικοῦ ἄγαν. Ἵνα μὴ γένωνται δύο ἐπιτάσεις».
Καὶ διὰ αὐτῆς τῆς ἐτυμολογίας συνδέεται ὁ ἀγαθὸς μὲ τὸν ταχύποδα, ὅπως μᾶς περιγράφει ὁ Ὅμηρος πὼς ἦταν ὁ «ὠκύπους Ἀχιλλεύς», ὁ Αἴας «ὁ Ὀϊλέως ταχὺς υἰός», ὁ «ποσὶν θάσσων καὶ ἄλκιμος» Ἀντίλοχος, ὁ διαθέτων «πόδας καρπαλίμους» Εὔφορβος κοκ. Γι’ αὐτὸ καὶ πάντοτε ὁ ἀγαθὸς θέει στὴν βοή, ἤτοι σπεύδει πρὸς βοή-θειαν].
Ἀναφέρει ἡ Ἄννα Τζιροπούλου στὸν «Ἐν τῇ λέξει λόγον» :
«Οἱ ἀνδρεῖοι ἐτιμῶντο ὡς θεοί, ἦσαν ἡμίθεοι, «ἀνθρωποδαίμονες». Ὡρκίζοντο εἰς τὸ ὄνομά τους, ὡς εἰς τὸ ὄνομα τῶν θεῶν : «μὰ τοὺς ἐν Μαραθῶνι πεσόντας»…
Ἀνδρεῖος: κυριολεκτικῶς ὁ διαθέτων τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ ἀνδρός, τὴν ἀνδρότητα, ἰσχῦν ψυχῆς καὶ σώματος. Τὸ νὰ εἶναι «ἄνδρας»…Ἡ κενανδρία ἐθεωρεῖτο συμφορά».
Ὁ Πλάτων τὸ ὁρίζει ὡς «τὸ ἐθέλειν μένειν ἐν τῇ (παρα)τάξει».
Ὁ δὲ Ἀριστοτέλης στὸ «Περὶ ἀρετῶν καὶ κακιῶν» εἶναι ξεκάθαρος·
ἀνδρεῖος εἶναι ὁ δυσέκπληκτος στὸν φόβον τοῦ θανάτου, ὁ εὐθαρσὴς στὰ δεινά, ὁ εὔτολμος στοὺς κινδύνους καὶ αὐτὸς ποὺ προτιμᾶ νὰ πεθάνει καλῶς, παρὰ νὰ σωθεῖ αἰσχρῶς. Γι’ αὐτὸ καὶ ἴδιον τῆς ἀνδρείας εἶναι καὶ τὸ πονεῖν καὶ τὸ καρτερεῖν καὶ τὸ ἀνδραγαθίζεσθαι καὶ τὴν ἀνδρεία συνοδεύει ἡ εὐτολμία, ἡ εὐψυχία, τὸ θάρρος, ἡ περιφρόνησις τοῦ κινδύνου, ἡ φιλοπονία καὶ ἡ ἠθικὴ ἀντοχή-ἀκαμψία :
«ἀνδρείας δ᾽ ἐστὶ τὸ δυσέκπληκτον ὑπὸ φόβων τῶν περὶ θάνατον, καὶ τὸ εὐθαρσῆ ἐν τοῖς δεινοῖς, καὶ τὸ εὔτολμον πρὸς τοὺς κινδύνους, καὶ τὸ μᾶλλον αἱρεῖσθαι τεθνάναι καλῶς ἢ αἰσχρῶς σωθῆναι, καὶ τὸ νίκης αἴτιον εἶναι. ἔτι δὲ ἀνδρείας ἐστὶ καὶ τὸ πονεῖν καὶ καρτερεῖν καὶ αἱρεῖσθαι ἀνδραγαθίζεσθαι. παρέπεται δὲ τῇ ἀνδρείᾳ καὶ ἡ εὐτολμία καὶ ἡ εὐψυχία καὶ τὸ θάρσος καὶ τὸ θράσος, ἔτι δὲ καὶ ἡ φιλοπονία καὶ ἡ καρτερία».
Αὐτὰ τὰ ἰδανικὰ ἀσπαζόμενος καὶ ὁ μεγάλος Ἕλλην πολεμιστὴς καὶ τραγωδὸς Αἰσχύλος γράφει στοὺς «Πέρσες», τὸ τότε αὐτονόητον καὶ ἁπλόν, ἀλλὰ στὴν σημερινὴ ἠθικὴ παρακμὴ καὶ ἐπιβαλλομένη πνευματικὴ ἀλλοτρίωσιν…κατακριτέον καὶ διωκτέον, πὼς ὅσο ὑπάρχουν Ἄνδρες στὴν κοινωνία, συνιστοῦν τεῖχος-φυλακτήριον ἀσφαλές :
«Ἀνδρῶν γὰρ ὄντων, ἕρκος ἐστὶν ἀσφαλές», Πέρσαι, 349, Αἰσχύλος
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ κατάλληλος τρόπος-προϋπόθεσις καταστροφῆς μίας κοινωνίας εἶναι ἡ μαλθακοποίησις καὶ ἐκθήλυνσις τῶν ἀνδρῶν της. Διότι ἡ ἐκπούστευσίς των ἀργὰ ἡ γρήγορα θὰ ἐπιφέρει ἐλεγχόμενη ἤ ἀκόμα περισσότερον μηδενικὴ ἀντίστασιν.
Καὶ σὲ αὐτὸ συνηγοροῦν καὶ τὰ ἔτυμα τῶν Ἑλλήνων ποὺ ὁρίζουν τί ἐστὶ ἀρχηγὸς ἤ ἀλλοιῶς ὄρχαμος. Καθῶς ἀποδεικνύουν μὲ τὴν ἐτυμολογικήν τους ἀνάλυσιν πὼς γιὰ νὰ ἄρχει κανεὶς, ἤτοι νὰ εἶναι ἀρχηγὸς-ὄρχαμος προϋποτίθεται πὼς θὰ διαθέτει ὄρχεις.
Ἀκόμη καὶ ἄν πρόκειται νὰ τοῦ δοθεῖ ἡ μικροτέρα ἀρχή, ἤτοι ἀρχίδιον, πρέπει νὰ διαθέτει μήδεα-μέδεα-μέζεα ( =τὰ ανδρικὰ γεννητικὰ ὄργανα, βλ. μεζές, διότι τὰ μέζεα τῶν ζώων-ἀμελέτητα ἐθεωροῦντο ἐκλεκτὸς μεζές).
Καὶ τὰ μέδεα σχηματίστηκαν διόλου τυχαίως ἐκ τοῦ μέδω ( =σκέπτομαι, προνοῶ, φροντίζω, < μῆτις= σοφία), διότι ὁ ἀρχηγὸς προνοεῖ καὶ φροντίζει γιὰ τὸν λαόν του.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ μέδων εἶναι συνώνυμον τοῦ ἄρχοντος, βασιλέως ( < βάσις τοῦ λαοῦ) καὶ τοῦ ἄνακτος ( < ἄνω + ἄγω, ὁ ἀνάγων τὸν λαόν του), ἐξ οὗ καὶ ὁ «Ζεὺς μεδέων».
Ἐπιβεβαιώνει δὲ καὶ ὁ Ἀριστοφάνης στὴν «Λυσιστράτη», (661) :
«Ἀμυντέον τὸ πρᾶγμ’ ὅστις γ’ ἐνόρχης ἐστ’ ἀνήρ».
( =νὰ ἀμυνθῇ ὅποιος ἄνδρας ἔχει ὄρχεις).
Ὁ ἀνδρεῖος ἐλέγετο καὶ ΕΝΑΡΕΤΟΣ, διότι ἀρ-ετὴ, ἐκ τοῦ Ἄρ-εως, εἶναι κυρίως ἡ ἀνδρεία.
«Ἀρετή δὲ ἐκ τοῦ ἀραρίσκω ( =συνδέω) ὅλα ὅσα ἁρ-μόζουν εἰς τὸν ἄρ-ρενα: ἱκανότης, δεξιότης, προσκόλλησις πρὸς κάθε ἀγαθόν», Ὀ ἐν τῇ λέξει λόγος, Ἄννα Τζιροπούλου-Εὐσταθίου
Ἐλέγετο καὶ ΑΡΗΙΘΟΟΣ, < θοὸς ( =ταχύς) ὡς ὁ θεὸς Ἄρης ἐν τῇ μάχῃ· ὄθεν λίαν πολεμικός.
Ἦταν καὶ ΑΡΗΙΟΣ, ὡς ὁ Ἀρει-μανής, Ἄρειος, πολεμικὸς Ἄρης.
Ἡ Ἄννα Τζιροπούλου στὸν «Ἐν τῇ λέξει λόγον» περιλαμβάνει καὶ ἄλλα συνώνυμα τοῦ ἀνδρείου, ὅπως :
«ΑΡΡΕΝΩΠΟΣ : « ὁ ἄρρενος πρόσ-ωπον ἔχων, κατὰ συνεκδοχὴν ὁ ἀνδρεῖος, ὁ δυνάμενος πρὸς ἐχθρὸν ἀντιταχθῆναι», Ἐτυμολογικὸν τὸ Μέγα.
ΑΤΑΡΜΥΚΤΟΣ : θαρσύς, «ἄτερ μύειν ὄμμα». Δηλ. βλέπει ἄφοβα μπροστά του, δὲν ἀνοιγοκλείνει τὰ μάτια.
ΑΤΑΡΒΗΣ : Ἄνευ τάρβους ( =φόβου).
ΒΟΗΝ ΑΓΑΘΟΣ : ὁ ἐν τῷ πολέμῳ γενναῖος καὶ κραυγάζων δυνατά. Ἡ κραυγή, καὶ τοὺς ἐχθροὺς τρομάζει, ἀλλὰ καὶ οἱ προτροπὲς πρὸς τοὺς ἄνδρες ἀκούονται εὐκρινῶς μέσα στὴν βοὴν τῆς μάχης. Ἐπιπλέον, ἀποδεικνύεται ὅτι «δὲν ἔχει καταπιῇ τὴν φωνή του» ἀπὸ φόβον, διότι ἡ μὲν γὰρ δειλία, θραύουσα τὸ πνεῦμα καὶ τὴν πνοήν, βραχίστην ἀπεργάζεται τὴν φωνήν. Διὰ τοῦτο ὁ ποιητὴς βοώντας παρεισάγει τοὺς ἥρωας: «βοὴν ἀγαθὸς Διομήδης».
Ὁ βοὴν ἀγαθὸς λέγεται καὶ ΒΡΙΗΠΥΟΣ (ἐτ. βριθὺς =βαρὺς + ἔπος).
ΑΓΗΝΩΡ : ὁ ἄγαν ἀνήρ, γενναῖος, «πολὺ ἄνδρας» [ * καὶ πιθανότατα ὁ ἄξιος νὰ ἄγει ἄνδρας, πάντοτε μαχόμενος στὴν πρώτη γραμμή, ὅπως ἔκαναν ἀνέκαθεν οἱ πρόγονοί μας]. Λέγεται καὶ ΑΝΟΡΕΟΣ [ *ἠνορέα καὶ δωρ. ἀνορέα εἶναι ἡ ἀνδρεία] καὶ ΜΕΓΑΝΩΡ καὶ ΜΕΓΑΛΗΝΩΡ.
ΥΠΕΡΗΝΩΡ : ὑπέρ + ἀνήρ ( «σούπερ-μαν»! ).
ΑΓΑΠΗΝΩΡ : ὁ ἀγαπῶν τὴν ἠνορέην ( = ἀνδρείαν ).
ΡΗΞΗΝΩΡ : ὁ διαρρηγνύων τὰς τάξεις τῶν ἐνόπλων ἀνδρῶν. Λέγεται κυρίως ἐπὶ τοῦ Ἀχιλλέως:
«Ἀχιλλεὺς ῥηξήνωρ, αἰναρέτης».
ΑΙΝΑΡΕΤΗΣ : ὁ αἰνὸς =φοβερὸς ὡς πρὸς τὴν ἀρετήν, ἀνδρείαν, ὁ ἐνάρετος : «τὸ καλῶς θνήσκειν, ἀρετῆς μέρος ἐστὶν μέγιστον», Σιμωνίδης.
ΘΑΡΣΑΛΕΟΣ : ὁ διαθέτων θάρσος, θάρρος, θράσος, ὅπερ ἐκ τοῦ θέρω ( =θερμαίνω), θέρσω > θέρσος > θάρσος.
«Οἱ γὰρ θερμοὶ καὶ θρασεῖς»· «διάθερμοι καὶ θαρραλέοι», Ἀριστοτελ. Προβλήματα, 947, 7 (Πρβλ.: «ἀνάψανε τὰ αἴματα, βράζει τὸ αἷμα του, βράζει ἀπὸ θυμό, ἀπὸ ὀργή» ).
«ὑπερζέσας τῷ θυμῷ ( = ύπερζεστάθηκε τὸ θυμικόν του) ἐξῆλθε μετὰ δόρατος», Δίκτυς, Ἱστορ. Μαρτυρ., TLG.
Ὁ θαρσαλέος-θαρραλέος λέγεται ἀκόμη ΘΑΡΣΗΣ ( «θαρσεῖν χρή» ), ΕΥΘΑΡΣΗΣ, ΘΡΑΣΥΚΑΡΔΙΟΣ, ΘΡΑΣΥΣΠΛΑΓΧΝΟΣ, ΠΟΛΥΘΑΡΣΗΣ, ΘΡΑΣΥΧΕΙΡ, ΘΡΑΣΥΜΗΔΗΣ, ΘΡΑΣΥΜΕΜΝΩΝ (θρασύς + μένος, «θρασυμέμνων Ἡρακλής» ).
Ὁ φόβος ψύχει ( =παγώνει), τὸ θάρρος θάλπει ( =θερμαίνει)», Πορφύριος.
ΘΟΥΡΟΣ, ΘΟΥΡΙΟΣ : ὁρμητικός, πολεμικός ( «θούριος Ἄρης»), < θορῶ, θρώσκω = ὁρμῶ, ἀναπηδῶ.
ΛΑΒΡΟΣ : ὁρμητικός, ἐκ τοῦ λα ( =λίαν) + βαρύς.
ΛΑΒΡΟΣΥΤΟΣ : λάβρος + σεύω = κινῶ ὁρμητικῶς.
ΕΥΨΥΧΟΣ : ὁ διαθέτων καλὸν ψυχικὸν σθένος, ὁ «ψυχωμένος».
ΕΥΚΑΡΔΙΟΣ : γενναῖος, «τὸ λέει ἡ καρδιά του».
ΚΑΛΟΨΥΧΟΣ : εὔψυχος, γενναῖος.
ΤΟΛΜΗΡΟΣ : ἐκ τοῦ «τόλμη», ὅπερ ἐκ τοῦ τλάω = ἀντέχω, ὑπομένω· «τόλμη, τὸν κίνδυνον ὑπομεῖναι», Γοργίας, Ὀλυμπ. ἀπόσπασμ. Λέγεται και ΤΟΛΜΗΕΙΣ, ΤΟΛΜΗΤΗΣ, ΤΟΛΜΗΤΙΑΣ, ΤΟΛΜΗΤΙΚΟΣ, ΤΟΛΜΙΚΟΣ, ΤΟΛΜΗΤΩΡ, ΕΥΤΟΛΜΟΣ, ΠΑΡΑΤΟΛΜΟΣ, ΘΡΑΣΥΤΟΛΜΟΣ, ΜΕΓΑΛΟΤΟΛΜΟΣ.
Ἐκ τοῦ τλάω + θυμός ( =ψυχή, καρδιά) > ΤΛΑΘΥΜΟΣ = ἰσχυροκάρδιος, «ἀντέχει ἡ καρδιά του».
Ο ΤΟΛΜΩΝ ΝΙΚΑ.
ΚΡΑΤΕΡΟΘΥΜΟΣ : καρτερός ἤ κρατερός ( =δυνατός) εἰς τὸ θυμικόν, «Τὸ καρτερεῖν ἐστὶν ἀντέχειν», Ἀριστοτέλης, Ἠθικὰ Νικομάχεια, 1150,α, 31. Λέγεται καὶ ΚΑΡΤΕΡΟΨΥΧΟΣ.
ΥΠΕΡΘΥΜΟΣ : ΚΡΑΤΕΡΟΘΥΜΟΣ, ΟΒΡΙΜΟΘΥΜΟΣ [ < βριαρός =δυνατός, κρατερός + θυμός], ΓΕΝΝΑΙΟΘΥΜΟΣ, ΘΡΑΣΥΘΥΜΟΣ.
ΘΥΜΟΛΕΩΝ : λεοντόκαρδος, «Οἱ ἀνδρεῖοι, θυμοειδεῖς», Ἀριστοτέλης.
ΑΠΤΟΗΤΟΣ : ὁ μὴ πτοούμενος, ὁ ἀτρόμητος.
ΡΙΨΟΚΙΝΔΥΝΟΣ : ὁ ῥιπτόμενος εἰς τὸν κίνδυνον, ΦΙΛΟΚΙΝΔΥΝΟΣ, ΠΑΡΑΒΟΛΟΣ ( < παρά + βάλλω =ῥίπτω).
ΑΦΟΒΟΣ : κυριολ. ὁ παραμένων ἐν τῇ παρατάξει καὶ μὴ φεύγων. Λέγεται καὶ ΑΔΕΙΜΑΝΤΟΣ [ < στερ. ἀ +δειμαίνω =εἶμαι τρομοκρατημένος] καὶ ΑΔΕΙΛΟΣ.
ΕΥΠΟΛΕΜΟΣ : Ὁ καλῶς, γενναίως, πολεμῶν.
ΜΕΝΕΠΤΟΛΕΜΟΣ : ὁ παραμένων ἐν τῷ πολέμῳ. «Νίκης ἐρῶντες μένοντες μάχεσθε», Ξενοφῶν.
ΜΕΝΑΙΧΜΗΣ : ὁ παραμένων μετὰ τῆς αἰχμῆς του (αἰχμή =δόρυ).
ΜΕΝΕΧΑΡΜΗΣ : ὁ παραμένων ἐν τῇ μάχῃ (χάρμη =μάχη), ὁ πολεμοχαρής, ὁ θρασυχάρμης.
ΜΕΝΕΔΗΙΟΣ : ὁ παραμένων ἐν τῇ δηιοτῆτι (δηιοτής =μάχη, σφαγή).
ΜΕΝΕΔΑΪΟΣ : ὁ παραμένων ἐνώπιον τοῦ ἐχθροῦ, (δάιος =ἐχθρός).
ΜΕΝΕΦΥΛΟΠΙΣ : ὁ παραμένων ἐν τῇ μάχη, (φύλοπις = μάχη, κραυγὴ μάχης, < φῦλον + ὄψ =ἡ φωνή, «ὁμοῦ τὰ φῦλα ἰέναι», Ἐτυμολ. Μέγα).
ΑΝΕΚΠΛΗΚΤΟΣ : ὁ μὴ ἐκπληττόμενος, ὁ ἄφοβος.
ΜΕΝΕΜΑΧΟΣ, ΜΑΧΗΜΩΝ, ΜΑΧΗΤΗΣ, ΒΙΑΙΟΜΑΧΑΣ, ΝΙΚΟΜΑΧΑΣ.
ΣΙΔΗΡΟΧΑΡΜΗΣ, ΧΑΛΚΟΧΑΡΜΗΣ. (σίδηρος, χαλκός, ὄθεν ὅπλα + χάρμη =μάχη).
ΑΕΤΟΔΡΟΜΟΣ : ὁ ἐφορμῶν ὡς ἀετός.
ΑΙΧΜΗΤΗΣ : ὁ φέρων αἰχμήν, σπαθί, δόρυ, ὁ μαχόμενος μὲ ὅπλον ἀγχέμαχον.
ΑΓΧΕΜΑΧΟΣ ἤ ΑΓΧΙΜΑΧΗΤΗΣ : < ἄγχι =πλησίον. Ὁ μαχόμενος ἐκ τοῦ συστάδην, ὄθεν γενναῖος, ὁ ΕΓΧΕΙΜΑΡΓΟΣ [ < ἔγχος + μαργαίνω =ὁρμῶ μὲ μανία, μαίνομαι].
Λέγεται καὶ ΕΓΧΕΣΙΜΩΡΟΣ < ἔγχος ( =δόρυ) +μόρος ( =θάνατος). Ὁ πλησιάζων ἵνα φονεύσῃ τὸν ἀντίπαλον. Ὄχι ἀπὸ μακριά, μὲ τόξον. Χαρακτηριστικὴ ἡ ἐρώτησις τῆς Ἄτοσσας ( «Πέρσαι Αισχύλου» ) : μὲ τοξουλκὸν αἰχμὴν μάχονται οἱ Ἀθηναῖοι : Καὶ ὁ Χορὸς τῆς ἀπαντᾶ : Οὐδαμῶς. Χρησιμοποιοῦν ἔγχη ( =δόρατα) καὶ εἶναι «φεράσπιδες»».
Τὸ ὅτι οἱ Ἕλληνες ἦταν ἀγχέμαχοι περιγράφεται ἐναργῶς ἀπὸ πλείστους συγγραφεῖς μας ὅπως ὁ Πλούταρχος ὁ ὁποῖος διασώζει τὰ λόγια τοῦ Ἀρχιδάμου τοῦ Ἀγησιλάου, ὅταν εἶδε νὰ μεταφέρουν ἐκ Σικελίας καταπελτικὸν-βλητικὸν πολεμικὸν μηχάνημα :
«Καταπελτικὸν δ´ ἰδὼν βέλος τότε πρῶτον ἐκ Σικελίας κομισθὲν ἀνεβόησεν «Ἡράκλεις, ἀπόλωλεν ἀνδρὸς ἁρετά», Λακωνικὰ ἀποφθέγματα, Πλούταρχος.
( =Ὦ Ἡράκλεις χάθηκε ἡ ἀρετὴ τοῦ ἀνδρός/ ἡ ἀνδρεία)
ἤ ὁ Ὅμηρος ὁ ὁποῖος ἀποκαλεῖ τὸν Ἀλέξανδρον, Πάριν ( =δειλόν) καὶ παρουσιάζει τὸν Διομήδη νὰ προσφωνεῖ τὸν Πάριν «τοξότα λωβητήρ» (Λ’, 385), γιὰ νὰ τὸν ὑποτιμήσει, ὑποδηλώνοντας ἔτσι πὼς οἱ ἀνδρεῖοι δὲν χτυποῦν μὲ τόξα ἀπὸ μακριά.
«ΕΜΜΕΜΑΩΣ : πλήρης μένους ( =δυνάμεως, ὁρμῆς).
ΕΥΜΕΛΙΟΣ : Ὁ φέρων καλὴν μελίαν ( =ἀκόντιον ἀπὸ ξύλον μελίας). Ὄθεν μαχητής.
ΕΓΧΕΣΠΑΛΟΣ : γενναῖος, ὡς πάλλων τὸ ἔγχος του, «Θεράποντες Ἄρεως, ἐγχέσπαλοι ἄνδρες».
ΟΠΛΙΤΟΠΑΛΑΣ : ὁ πάλλων τὸ ὅπλον του, «βριθὺς ὁπλιτοπάλας» χαρακτηρίζεται ὁ Αἰσχύλος ἀπὸ τὸν βιογράφον του.
ΑΣΠΙΔΟΦΕΡΜΩΝ : ὁ ἐν ἀσπίδι τραφείς, ὁ πολεμικός, [ < ἀσπίς + φέρβω =τρέφω].
ΔΟΥΡΙΚΛΥΤΟΣ : δόρυ + κλύω ( =ἀκούω). Ὁ ξακουστὸς γιὰ τὸ δόρυ του, ΔΟΡΙΤΟΛΜΟΣ, ΔΟΡΙΣΘΕΝΗΣ.
ΑΚΑΜΑΝΤΟΜΑΧΗΣ : ὁ ἀκάμαντος στὴν μάχη, ὁ ἀκούραστος.
ΛΑΜΑΧΟΣ : < λα ( =λίαν). Ὁ λίαν μαχόμενος.
ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ : ὁ καλῶς μαχόμενος.
ΟΡΣΟΛΟΠΟΣ : ἐκ τοῦ ὀρθόν + λοφίον. Ὁ κρατῶν ὑψηλὰ τὸ κεφάλι, ὅθεν καὶ τὸ λοφίον τῆς περικεφαλαίας, «ὀρσολόπος Ἄρης».
ΑΛΚΙΜΟΣ ἤ ΑΛΚΗΕΙΣ ἤ ΑΛΚΙΜΑΧΟΣ : Ὁ διαθέτων ἀλκήν = γενναιότητα σωματικὴν καὶ ψυχικήν.
Θέμα: αλ- καὶ αρ-, ἄρκος = φυλακτήριον, ἄλκαρ, ἔπαλξις.
ΑΛΚΙΜΑΧΟΣ : ὁ ἐν τῇ μάχῃ ἄλκιμος.
ΣΙΔΗΡΟΦΡΩΝ : ὁ γενναῖος, ὁ διαθέτων σιδηροῦν φρόνημα, ἄλλως ΘΡΑΣΥΦΡΩΝ.
ΑΡΙΠΡΕΠΗΣ : μτφ. ὁ ἀνδρεῖος ( < ἄρι =λίαν + πρέπει), ὁ ἀνὴρ ὁ καθῶς πρέπει. Ὁ πράττων αὐτὸ ποὺ πρέπει.
ΕΓΡΕΜΑΧΑΣ, ΕΓΕΡΣΙΜΑΧΑΣ : ἐγείρω + μάχη, ὁ ἐγείρων πρὸς μάχην, ὁ ἐγειρόμενος πρὸς μάχην.
Λέγεται καὶ ΕΓΡΕΜΟΘΟΣ (μόθος =μέγας κόπος). «Θησεὺς ἐγρέμοθος, ἐγρέμαχος, ἐγερσιμάχας».
ΕΣΘΛΟΣ : ἐκ τοῦ ἐθελός, «ὁ ἐθέλων μάχεσθαι», Πορφύριος.
ΤΑΛΑΥΡΙΝΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ : ὁ γενναῖος, ἐκ τοῦ τλάω =ἀντέχω + ῥινός =ἀσπίς, [ἐξ οὗ καὶ ρινοτόρος Ἄρης, ὁ τείρων/τρυπὼν τὴν ἀσπίδα] .
ΕΥΡΥΣΑΚΗΣ : ὁ ἔχων μεγάλο σάκος ( =ἀσπίδα), ὄθεν γενναῖος [ < ἐξ οὗ καὶ ὁ υἰὸς τοῦ Αἴαντος τοῦ Τελαμωνίου ἐλέγετο Εὑρυσάκης].
ΙΦΘΙΜΟΣ : ἰσχυρός, ἀνδρεῖος ( < ἴφι= λίαν + τιμή > ἴφτιμος > ἴφθιμος).
ΟΒΡΙΜΟΣ : βαρύς, βριθύς, όρμητικός. (βρίμη =ἰσχύς).
ΚΛΑΥΣΙΜΑΧΟΣ : ὁ βουλόμαχος, ὁ ἐπιθυμῶν μέχρι δακρύων νὰ λάβῃ μέρος εἰς μάχην.
ΕΫΣ ἤ ΗΫΣ : καλός, εὔμορφος, ἀγαθός, γενναῖος. Ἐκ τοῦ εὖ =καλῶς [Ὁ Ὅμηρος προσφωνεῖ τὸν Ἐπειὸν (Ψ’, 664), τὸν Τήλεμον (ι’, 508)… «ἠΰς τὲ μέγας». Κι αὐτὰ προέρχονται ἀπὸ τὴν καλέα ( =θερμότης, βλ. καλός) ποὺ φέρει τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, ἀπὸ τὴν ἀνατολή, ἤτοι ἀπὸ τὴν «κροκόπεπλον καὶ ῥοδοδάκτυλον Ἠώ» τοῦ Ὁμήρου. Ὅ,τι προέρχεται ἀπὸ τὴν ἠώ, ἡ όποία λέγεται καὶ ἐώς καὶ ἕως, εἶναι ἠύ καὶ εὖ. Ὁμοίως ὅ,τι προέρχεται ἀπὸ τὴν δύσ-ιν τοῦ ἡλίου, εἶναι δυσ-οίωνον].
ΑΠΕΙΛΗΤΗΡ : ἀπ-ειλῶ σημαίνει ἀπομακρύνομαι ἀπὸ τὴν εἴλην μου (εἴλη =ἴλη), τὴν παράταξίν μου, προχωρῶ πιὸ μπροστὰ ἀπὸ τὴν «πρώτη γραμμή» καὶ κυνηγῶ τὸν ἐχθρόν. «Αἰνείας πρῶτος ἀπειλήσας ἐβεβήκει», Ἰλιάς, Υ, 159.
ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ : ὁ ἱστάμενος πρό, ἵνα προστατεύσῃ.
ΑΣΧΕΤΟΣ : ό ἀκατάσχετος, ὁ μὴ δυνάμενος νὰ συγ-κρατηθῇ ( < ἀ + σχεῖν τοῦ ἀορ. ἔσχον τοῦ ῥήμ. ἔχω =κρατῶ).
«Μένος ἄσχετοι υἴες Ἀχαιῶν», Ὀδύσσεια, γ’, 104.
ΜΗΣΤΩΡ ΦΟΒΟΥ : (μῶ =ζητῶ νὰ μάθω, γνωρίζω). Στὴν οὐσία μήστωρ, μάστωρ = μάστορας. Ὁ γνωρίζων νὰ τρέπῃ εἰς φυγὴν τοὺς ἀντιπάλους.
ΑΔΕΗΣ, ΑΔΕΙΛΟΣ, ΑΔΕΙΜΑΝΤΟΣ : ὁ μὴ αἰσθανόμενος δέος, δεῖμα ( =φόβον). Ἄδεια =ἀφοβία.
ΑΤΑΡΒΟΜΑΧΑΣ : ἀτρόμητος ἐν τῇ μάχῃ, τάρβος = τρόμος.
ΖΑΧΡΗΗΣ : σφοδρός, ὁρμητικὸς πολεμιστής. Ἐκ τοῦ ζα = λίαν + χράω = ἐπιπίπτω, ἐγγίζω. (Ἰλ. Μ, 347).
ΝΕΑΛΗΣ : πολεμιστὴς ἀκμαῖος καὶ ζωηρός. (ἁλής =συγκεντρωτικά, ἄθροισις. Πιθανόν, ἀρχικὴ ἔννοια «νεοσύλλεκτος» ).
ΜΕΛΑΜΠΥΓΟΣ : ὁ ἔχων μέλαιναν πυγήν, δηλ. τριχωτὰ ὀπίσθια, σημεῖον ἀνδρείας, ἐκ τοῦ ὅτι ὁ Ἡρακλῆς ὑπῆρξε μελάμπυγος. Σχετ. παροιμία : «μὴ τοῦ μελαμπύγου τύχῃς» . Δηλ. νὰ μὴ βρεθῇ στὸν δρόμον σου μελάμπυγος.
ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ : λίαν ἀνδρεῖος, ἐκ μεταφορᾶς ἐκ τῶν Λακώνων. Διάσημοι οἱ Σπαρτιᾶται διὰ τὴν ἀνδρείαν τους.
ΑΝΑΙΔΟΜΑΧΑΣ : ὁ μὴ συστελλόμενος ἐν τῇ μάχῃ, ὁ ἀναιδὴς ἐν τῇ μάχῃ.
ΜΑΡΑΘΩΝΟΜΑΧΟΣ: σημαίνει ἀνδρεῖος καὶ θυμικός ( =ψυχωμένος, ὁρμητικός), διὰ τὴν κατὰ βαρβάρων-Περσῶν μάχην», Πορφύριος.
ΛΟΓΑΣ : ἐκλεκτός, ἐπίλεκτος πολεμιστής. Ἐκ τοῦ ῥήμ. λέγω = ἐκλέγω, διαλέγω.
«ἄνδρες λογάδες» : θὰ λέγαμε, οἱ «λοκατζῆδες» (Λ.Ο.Κ.) τῆς τότε ἐποχῆς .
Ἀλλὰ καὶ τὸ δημοτικὸ τραγούδι, καθῶς καὶ ἡ νεωτέρα ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἔχουν δημιουργήσει πλῆθος ἐπιθέτων πρὸς χαρακτηρισμὸν τοῦ ἀνδρείου : ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ, ΛΕΒΕΝΤΗΣ, ΑΝΕΦΟΒΟΣ, ΑΔΕΙΛΙΑΣΤΟΣ, ΑΨΗΦΙΣΙΑΡΗΣ, ΑΦΟΒΟΚΑΡΔΟΣ, ΔΥΝΑΤΟΚΑΡΔΟΣ, ΛΙΟΝΤΑΡΙ, ΛΙΟΝΤΑΡΟΨΥΧΟΣ, ΠΑΡΑΘΑΡΡΕΤΟΣ, ΣΠΙΘΟΛΙΟΝΤΑΣ, ΣΙΔΕΡΟΚΑΡΔΟΣ, ΦΙΛΟΚΙΝΔΥΝΟΣ, ΔΡΑΚΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ, ΤΡΑΝΤΕΛΛΕΝΟΣ (30 φορὲς Ἕλληνας, ἄρα γενναῖος) κ.α ...
Γενικῶς, κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη (Πολιτ. Β,5,1264), «θυμοειδεῖς, καὶ πολεμικοὶ ἄνδρες»».
Ἀκόμη μία λέξις περιγράφουσα τὸν ἀνδρεῖον εἶναι ὁ ΦΑΡΥΜΟΣ/ ΦΑΡΥΝΟΣ : τολμηρός, θαρραλέος (Ἡσύχιος), < αἰολ. φάρος ( =θάρρος) ἤ ἐκ τοῦ «φάρος» ( =ἅρμενον, ὅπλον).
...
«Ὅλοι οἱ προαναφερθέντες ἀρχαιότεροι καὶ νεώτεροι ὅροι, χαρακτηρίζουν γενικῶς τοὺς ἥρωας. Ἡ λέξις ἥρως* ( =δυνατός, εὐγενής, γενναῖος) παραμένει ἀμφιλεγομένης ἐτυμολογίας. Ἄλλοι ἐτυμολογοῦν ἐκ τῆς Ἥρας, ἄλλοι ἐκ τοῦ Fίς = ἰσχύς (λακων. Fίρ), ἄλλοι ἐκ τοῦ ἤρι =ἐνωρίς, δηλ. οἱ παλαιοί. Ὁ Ὡρίων ἐπεξηγεῖ:
«Ἥρωες ( =οἱ πάλαι καὶ πρωτογενεῖς ἄνθρωποι), οἱ ἡμίθεοι. Ἥρωες ἐκλήθησαν ἀπὸ τῆς ἔρας ( =γῆς), διότι ἐκ γῆς ἐπλάσθη τὸ γένος τῶν ἡρώων» (ἄρα οἱ πάλαι, οἱ γηγενεῖς, οἱ αὐτόχθονες).
Ὁ δὲ Πλάτων, εἰς τὸν διάλογον Κρατύλος (398) γράφει:
« Ὁ δὲ ἥρως τί ἄν εἴη; …τὸ ὄνομα δηλοῖ τὴν ἐκ τοῦ ἔρωτος γένεσιν… οὐκ οἶσθα ( =δὲν γνωρίζεις) ὅτι ἡμίθεοι οἱ ἥρωες; Πάντες γεγόνασιν ἐρασθέντος ἤ θεοῦ θνητῆς, ἤ θνητοῦ θεᾶς»», Ἕλλην λόγος, Ἄννα Τζιροπούλου.
Ἡ λέξις «ἥρως» φθέγγεται διόλου τυχαίως ἀκόμα και στὶς πιὸ μακρινὲς χῶρες ἑλληνιστί. Εἴτε hero, εἴτε héros, εἴτε eroe, герой [γκερόι] στὶς σλαυικὲς γλῶσσες, εἴτε Hero, erou, herói, héroe, wira/ whiro στὴν μαλαϊκὴ γλῶσσα καὶ στὴν διάλεκτον τῶν Μαορί, εἴτε hilo, εἴτε hiro στὰ ἰαπωνικά, ὅλοι οἱ λαοὶ ἔχουν ἀναμνήσεις τοῦ ποιοί ἦταν οἱ πρόγονοί μας· οἱ ἄξιοι νὰ γεννήσουν τέτοιους ἀνεξίτηλους ὅρους καὶ τέτοια ὑψηλὰ ἰδανικά, ποὺ κανεὶς ἄλλος λαὸς ἀκόμα καὶ ἐκβαρβαρισθεὶς δὲν ἐτόλμησε νὰ πειράξει.
«Εἶναι φανερό, ὅτι μέσα σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἔννοιες, οἱ ἰθαγενεῖς διατηροῦν ἀναμνήσεις ἀπὸ πολὺ παληά, κάποιων μακρινῶν ἐπισκεπτῶν ποὺ τοὺς ἐντυπωσίασαν καὶ ποὺ ποτὲ δὲν ἐξέχασαν».
Τὸ ὅτι οἱ ἥρωες ἐθεωροῦντο σεπτοὶ καὶ ἡμίθεοι γίνεται ξεκάθαρον ὄχι μόνον ἀπὸ τὶς τιμὲς ποὺ τοὺς ἀπέτιον, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν διαχρονικὸν ὕμνον τοῦ Ἡρακλείτου γιὰ τὸν πόλεμον, ὁ ὁποῖος δεικνύει καὶ τὴν βαθεῖα πεποίθησιν τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὸ τί διεκυβέβευτο σὲ κάθε μάχη ποὺ ἔδιδαν γιὰ τὸν οἶκον τους, τὸ γένος τους, τὴν πατρίδα τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἰδίους, ποὺ ἐξεπαιδεύοντο ὅλη τους τὴν ζωὴ γιὰ μία θέσιν στὸ Πάνθεον τῶν ἡρώων καὶ στὰ Ἡλύσια Πεδία :
«Πόλεμος πάντων μὲν πατὴρ ἐστὶ, πάντων δὲ βασιλεύς, καὶ τοὺς μὲν θεοὺς ἔδειξε, τοὺς δὲ ἀνθρώπους, τοὺς μὲν δούλους ἐποίησε, τοὺς δὲ ἐλευθέρους», Περὶ Φύσεως, 8, Ἡράκλειτος.
Καὶ φυσικῶς νὰ σημειωθεῖ πὼς ὅπου «πόλεμος» οἱ Ἕλληνες ἐννοοῦσαν τὸν πραγματικόν, μετ’ ἀνδρείας πόλεμον, τὸ «σχολεῖον ἀρετῆς» καὶ ὄχι τὴν δουλομαχία, ἤτοι τὸ σημερινὸν στημένον θέατρον σκιῶν, ποὺ γεννᾶ εἴτε ἀπὸν, εἴτε ὄντας παρὸν μόνον φοβισμένους δούλους.
Ἀυτὸ γιὰ τὸ ὁποῖον ὁ Θουκυδίδης ( «Ἱστορίαι», 2,43,4) ἄφησε κληρονομιὰ-πρόσταγμα τὸ ἐπίγραμμα :
«τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ' ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον κρίναντες, μὴ περιορᾶσθε τοὺς πολεμικοὺς κινδύνους».
Καὶ γιὰ τὸ ὁποῖον ὁ Δημοσθένης παρώτρυνε μὲ στεντόρια φωνή «πόλεμος ἔνδοξος εἰρήνης αἰσχρᾶς αἱρετώτερος ( =ὁ ἔνδοξος πόλεμος εἶναι προτιμῶτερος μίας αἰσχρᾶς εἰρήνης)».
Παραίνεσιν τὴν ὁποία ἀνέπτυξε ὁ Πολύβιος γράφοντας γιὰ τὸ ἀντίθετον τοῦ πολέμου, τὴν εἰρήνη :
«ἡ εἰρήνη εἶναι ἡ μεγαλύτερη εὐλογία ὅταν μᾶς ἐγγυᾶται τὴν τιμή μας καὶ τὰ νόμιμα δικαιώματά μας. Ἀλλὰ ὅταν ἔχει ὡς ἐπακόλουθον τὸ χάσιμο τῆς ἐθνικῆς μας ἀνεξαρτησίας καὶ τὸ λέρωμα τῆς δοξασμένης μας ἱστορίας, τότε δὲν ὑπάρχει τίποτε τὸ πιὸ ἀτιμωτικὸν καὶ τὸ πιὸ καταστροφικὸν γιὰ τὰ πραγματικά μας συμφέροντα».
*Γράφει ἡ Ἄννα Τζιροπούλου στὸν «Ἕλληνα Λόγον» : «Ἡ λέξις «ἥρως» ἀρχικῶς ἦταν τίτλος εὐγενείας, ὅπως «ἀξιότιμος, εὐγενής, κύριος» (ἥρως Λαέρτης, ἥρως Ἀχιλλεύς) ».
Οἱ ἥρωες ἦταν πράγματι κύριοι/κυρίαρχοι (τοῦ ἑαυτοῦ τους πρωτίστως) καὶ εὐ-γενεῖς καὶ τιμοῦσαν τὸ εἶναι τους καὶ τὸ γένος τους μὲ τὴν ἀνδρεία τους καὶ τὴν ἀριστεία τους. Ἔτσι ἔδωσαν στὸν τίτλον/προσφώνησιν τὸν μεγαλοπρεπῆ χαρακτῆρα ποὺ ἁρμόζει σὲ ἕναν εὐγενῆ καὶ γενναῖον κυρίαρχον ἄνδρα.
Τὴν λέξιν τὴν πῆραν παγκοσμίως οἱ ἀλλόθροοι καὶ δημιούργησαν τὸ ἀντίστοιχον ἔτυμον ὡς «hero, eroe» κοκ (λέξις ποὺ ἐχρησιμοποιήθη ἀκόμα καὶ σὲ τοπικὲς διαλέκτους, ὅπως τῶν Μαορί γιὰ νὰ συμβολίζει θεούς καὶ μεγάλους ἄνδρες), ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ σημάνει «τοὺς δικούς τους κυρίους», τοὺς ὁποίους εἶπαν Herr (κατὰ τὸν Κούρτιον ἐκ τοῦ ἥρωος) κ.ἄ.
[Τὰ mister ἐκ τοῦ magister/master ἐκ τοῦ μέγιστος καὶ μήστωρ/μάστωρ· τὰ sir, mon-sieur (κύριέ μου), signore, señor ἐκ τοῦ λατ. senex ( < ἔνος =γηραιός), ἄν καὶ τὸ Herr θὰ μποροῦσε νὰ σχετίζεται καὶ μὲ τὰ sir, sieur].
Τὸ μένος τῶν ἡρώων μας (μένος Ἀγαμέμνονος, μένος Ἀχιλλέως) ἄλλωστε γέννησε καὶ τὶς λέξεις «Man/ Mann» κοκ, γιὰ νὰ σημάνουν τὸν ἄνδρα. Δυστυχῶς ὅλοι αὐτοὶ οἱ τίτλοι στὴν σύγχρονη ἐποχὴ τῆς μὴ κατανοήσεως τῶν ἐτύμων καὶ τῆς ἀξίας ποὺ αὐτὰ πρεσβεύουν ἐξέπεσαν. Συνάμα ὁ ἥρως συνεδέθη σκοπίμως στὸ συλλογικὸν ὑποσυνείδητον μὲ φανταστικὲς καὶ ἀλλόκοτες καρικατοῦρες, ὁ πραγματικὸς ἡρωισμὸς καὶ τὸ μένος τοῦ προστάτου εὐ-γενοῦς, κυριάρχου πολεμιστοῦ ἀνδρὸς παρηγκωνίσθησαν καὶ ἠγνοήθησαν καὶ μαζὶ μὲ αὐτὰ ἐλοιδορήθησαν καὶ τὰ ἔτυμα. Ἔτσι κατήντησε τὸ ἀνθρώπινον εἶδος νὰ γνωρίζει περισσότερα γιὰ τὸν Super-man, παρὰ γιὰ τὸν Ὑπερ-μενῆ Δία ποὺ περιγράφει ὁ Ὅμηρος (Ἱλιάς, Β’).
Πληροφορίες ἠντλήθησαν ἀπὸ τὰ βιβλία : «Ο ΕΝ ΤΗι ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, «ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, «ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΗΘΙΚΑ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΑ», ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, «ΗΘΙΚΑ ΕΥΔΗΜΕΙΑ», ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, «ΠΕΡΣΑΙ», ΑΙΣΧΥΛΟΣ, «ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΛΑΚΩΝΙΚΑ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΚΑΤΑ ΛΕΩΚΡΑΤΟΥΣ», ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ, «ΙΛΙΑΣ», ΟΜΗΡΟΣ, «ΟΔΥΣΣΕΙΑ», ΟΜΗΡΟΣ, «ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΚΙΩΝ», ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, «ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ», ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, «ΙΣΤΟΡΙΑΙ», ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, «ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ», ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ, «ΚΡΑΤΥΛΟΣ», ΠΛΑΤΩΝ

Αρχαιρεσίες στον ΟΔΕΓ

 


                    Αγαπητοί φίλοι και  μέλη  του Ομίλου  για τη διάδοση της Ελληνικής  Γλώσσας , 


                           

                                 στο πλαίσιο της προσπάθειας  ΄΄επανεκκίνησης ΄΄  του  ΟΔΕΓ Καβάλας
   
                                                                     σας καλούμε

                                                   (μετά την αναβληθείσα  γεν . συνέλευση του Μαρτίου),
                                 να βοηθήσετε με τη συμμετοχή   σας στη νέα  διαδικασία   εκλογής    δ σ ,

                                που θα πραγματοποιηθεί  την προσεχή Κυριακή (15 Μαϊου 2022) ,από ώρα  11.00 - 13.00,

                                στο χώρο της  Στέγης Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών  Καβάλας (Κύπρου 16).

                          Η εκλογή  νέου δ σ είναι καθοριστική για την περαιτέρω δράση  και συνέχεια   του ιστορικού Ομίλου μας  .
 
                                 Δήλωση συμμετοχής, όσων επιθυμούν,   στο  ψηφοδέλτιο για  το νέο δ σ μέχρι τις 13-5-20022 ,
 
                                                 στα τηλ. :6974704451,   6979579748,     6936168954,      6936973758 

                                                                                                           και 

                                          στις ηλεκτρ. διευθ. :    melinakav@hotmail.com,   kontos _a@yahoo.gr
 

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ.....

 

George Vasilatos
FOR JAQUELIN DE ROMILLY.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ .....ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥ ......
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΓΑΛΛΙΔΑ ΕΛΛΗΝΙΣΤΡΙΑ ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΥ ......ΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΜΕ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΟΝΙΔΙΟ.....
Το «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» την αποκάλεσε «Κυρία Ελλάδα». Όταν πέθανε στα 97 της χρόνια το Ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού την εξύμνησε: «Σε στιγμές δύσκολες για την Ελλάδα, όπου η φήμη της τίθεται συχνά υπό αμφισβήτηση, η φωνή και το έργο της Ζακλίν ντε Ρομιγί υπήρξαν καθοριστικά για την υπενθύμιση και ανύψωση του Eλληνικού πολιτισμού, της ελληνικής γραμματείας. Σπάνια η χώρα μας αξιώθηκε τέτοιους συμμάχους. Η Ελλάδα σήμερα πενθεί».
Η φωτισμένη ελληνίστρια και παθιασμένη φιλέλληνας, η Γαλλίδα ακαδημαϊκός, συγγραφέας, μεταφράστρια των Ελλήνων κλασικών στα γαλλικά, καθηγήτρια των Αρχαίων Ελληνικών στη Σορβόνη και πρώτη γυναίκα καθηγήτρια που δίδαξε στο College de France, το σημαντικό και ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα κλασσικής παιδείας στη Γαλλία, ήταν ένα σύμβολο του πνεύματος και αντλούσε τις εμπνεύσεις της και το νόημα της ζωής από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία.
Ήταν μια από τις μεγάλες μορφές που σημάδεψαν τα ελληνικά κλασσικά κείμενα με στόχο και σκοπό να γίνουν γνωστά, όσο γινόταν σε όσες χώρες και ιδιαίτερα βέβαια στη Γαλλία και φυσικά… στην Ελλάδα.
Θεωρούσε ότι μόνο η αρχαία Ελλάδα, με την σωστή φιλοσοφία της θα μπορούσε να βοηθήσει ώστε η Δύση (και όχι μόνο) θα μπορούσε να αναπτύξει τον πλούτο της διανόησης και του ανθρωπισμού, σε συνδυασμό με τα τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής.
Επισκεπτόταν πολύ συχνά την Ελλάδα και με πολλούς τρόπους είχε δείξει την αγάπη της και τον θαυμασμό της για τη χώρα μας.
«Η Ελλάδα» είχε πει: «ήταν πρώτη στην λογοτεχνία, στη σκέψη, στη φιλοσοφία. Οι αρχαίοι Έλληνες εφεύρισκαν τα πάντα. Δεν μπορούμε να μη δούμε ότι η Ελλάδα ανακάλυψε τη δημοκρατία, την τραγωδία, την κωμωδία, την ιστορία, την ρητορική, την διαλεκτική αλλά κυρίως οι Έλληνες είχαν μια εκπληκτική ικανότητα να πηγαίνουν στην ουσία και να πραγματοποιούν θαύματα και πολιτισμό!»
Παράδειγμα έφερνε πάντα τον αγαπημένο της συγγραφέα τον Θουκυδίδη. Ο αρχαίος ιστορικός Θουκυδίδης υπήρξε η μεγάλη αγάπη της Γαλλίδας ελληνίστριας. Ασχολήθηκε, διάβασε, έμαθε και έγραψε το βιβλίο: «ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός».
Περνώντας τα τελευταία χρόνια της ζωής της το μεγαλύτερο διάστημα στο εξοχικό σπίτι της στην Εξ-αν-Προβάνς, το οποίο είχε διαμορφώσει σαν μικρογραφία του Ελληνικού τοπίου, μέσα στις ελιές και τα πεύκα, η Ζακλίν ντε Ρομιγί πέθανε σε νοσοκομείο στο παρισινό προάστιο της Βουλόνης. Ηταν πια σχεδόν τελείως τυφλή, αλλά με το πνεύμα της απολύτως αδιάβλητο από το γήρας. «Είμαι πια πολύ γριά. Αλλά στο τέλος της ζωής μου ότι υπήρξε πάντα βασικό αντικείμενο της εργασίας μου, μου φαίνεται πιο πολύτιμο από ποτέ», έλεγε και υπαγόρευε τα τελευταία της βιβλία στους συνεργάτες της ή στο μαγνητόφωνο.
Αν αναζητούσε κανείς στη ζωή της ένα μοιραίο σημείο εκκίνησης για ότι θα γινόταν πάθος και αφοσίωση, θα μπορούσε να σταθεί στην ημέρα που η Ζαν Μαλβουαζάν χάρισε στην έφηβη κόρη της ένα αντίτυπο της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη. Η νεαρή Ζακλίν αφοσιώνεται στην ανάγνωσή του. Σπουδάζει στο παρισινό lycee Moliere από όπου αποφοιτά το 1930, έχοντας αποσπάσει στις γενικές εξετάσεις για αριστούχους της Γαλλίας, αριστείο στα λατινικά και δεύτερο βραβείο στα αρχαία ελληνικά. Γίνεται δεκτή στην Έcole Normale και, μαθητεύοντας δίπλα στον Ελληνιστή Πολ Μαζόν, αποφοιτά το 1936 με δίπλωμα Φιλολογίας. Η γερμανική κατοχή και η ναζιστική κυβέρνηση του Βισί αναστέλλουν τις σπουδές της καθώς, ως εβραϊκής καταγωγής, ζει κρυμμένη. Το 1947 πάντως ολοκληρώνει το διδακτορικό της με θέμα «Ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός».
Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Λιλ κι από το 1957 έως το 1973 στη Σορβόνη και μετά στο Κολέγιο της Γαλλίας. Υπήρξε διδάκτωρ επί τιμή στα Πανεπιστήμια των Οξφόρδης, Αθήνας, Δουβλίνου, Χαϊδελβέργης, Μόντρεαλ, καθώς και στο Γέιλ. Είχε παρασημοφορηθεί πολλές φορές από το γαλλικό κράτος (έλαβε το 2007 το «μεγαλόσταυρο» της Λεγεώνας της Τιμής) και από την Ελλάδα το «Παράσημο του Φοίνικος» (1977). Το 1984 είχε πάρει το Μεγάλο Βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας. Και το 1995 το Βραβείο Ωνάση. Τότε, μιλώντας στην Πνύκα είχε πει: «Ολος ο κόσμος πρέπει να μάθει ελληνικά. Η ελληνική γλώσσα μάς βοηθάει κατ’ αρχήν να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα».
Χαρακτηριστικό της μεγάλης της αγάπης για την Ελλάδα ένα περιστατικό: Στη μεγάλη πυρκαγιά το 2007, που έφτασε μέχρι την αρχαία Ολυμπία, ήταν εκείνη που είχε προτρέψει τους Γάλλους συμπολίτες της να βοηθήσουν εμπράκτως για την αποκατάσταση των περιοχών που είχαν πληγεί.
Στη χώρα μας, η σημαντική της προσφορά τιμήθηκε με την εκλογή της στην Ακαδημία Αθηνών, την πολιτογράφηση της ως Ελληνίδα με Προεδρικό Διάταγμα το 1995 ενώ χρίστηκε «πρέσβειρα του Ελληνισμού» το 2001. Από το έργο της, πάνω από είκοσι βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά. Συνέχισε να μελετά και να γράφει μέχρι το τέλος της ζωής της σε βαθύ γήρας.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ.....